Τελικά, πόση αλήθεια αντέχουμε;

Συντάκτης: Δεν υπάρχουν Σχόλια Share:

Σε όλους αρέσει η αλήθεια. Έτσι λέμε τουλάχιστον. Τι γίνεται όμως όταν πρέπει εμείς οι ίδιοι να κάτσουμε μπροστά σε ένα καθρέφτη και να δούμε την μορφή μας;

 

Φιλοσοφικά ερωτήματα που σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, είναι παντελώς άγνωστα, ειδικά στη χώρα μας, έτσι όπως έχει στηθεί το σύστημα εδώ και δεκαετίες. Θα μπορούσε άραγε μια ομάδα ή οι οπαδοί της να παραδεχθούν ότι δεν τους κυνηγάει το σάπιο κατεστημένο που έχει στήσει ο αντίπαλος τους; H απάντηση είναι μια και μοναδική. Φυσικά και όχι!

 

Από προχθές και μετά από όλα αυτά που μου έχουν γίνει στο ποδόσφαιρό μας, στο μυαλό μου τριγυρνάει η περίπτωση η Γιουβέντους το 2006. Η έρευνα που οδήγησε στην πτώση της Βέκια Σινιόρα ξεκίνησε λίγες ημέρες πριν ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Μίλαν, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, χάσει τις εκλογές από τον Ρομάνο Πρόντι. Η τελική απόφαση ήρθε δύο μήνες αργότερα και ήττα πραγματικά κόλαφος.

 

Τι έγινε στην Ιταλία. ΤΙΠΟΤΑ… Ούτε ανακοινώσεις και διαρροές από τις ομάδες, ούτε δηλώσεις στήριξης  απειλές από πολιτικούς, ούτε απειλές από οπαδούς. Ούτε δημοσιογράφοι να τσακώνονται για την μοναδικότητα της αλήθειας. Ούτε αλλαγή των νόμων για να μην διαταραχθεί η κοινωνική συνοχή. Ούτε φυσικά δεν έκοψε κανείς την Ιταλία στα δύο. ΤΙΠΟΤΑ. Δεν άνοιξε μύτη! Οι ποδοσφαιρικές αρχές πρότειναν, οι δικαστικές αποφάσισαν, επιβλήθηκαν οι κυρώσεις που έπρεπε σύμφωνα με τον νόμο και η ζωή συνεχίστηκε κανονικότατα!

 

Μπορούμε να φανταστούμε ωστόσο το τι είχε να γίνει σε μια αντίστοιχη περίπτωση στην φτωχή πλην τίμια χώρα μας, με μια από τις μεγάλες ομάδες. Και λέω για μια από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες, γιατί στο παρελθόν, μικρότερης δυναμικής και κόσμου ομάδες έχουν υποβιβαστεί για όλους τους πιθανούς λόγους, χωρίς να κουνηθεί φύλλο. ΠΑΣ Γιάννινα, Βέροια, Άρης, Ηρακλής και πολλοί άλλοι, έχουν οδηγηθεί σε τιμωρίες και πτώσεις χωρίς καμιά κυβέρνηση να σταθεί στο πλευρό τους, ακόμα και αν αυτή θέλει να παίξει το παιχνίδι συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

 

Θα πρέπει εδώ να δικαιολογήσουμε πάντως τη συμπεριφορά των οπαδών των ομάδων του πρώην ΠΟΚ και του ΠΑΟΚ. Έτσι έχουν γαλουχηθεί εδώ και πολλά χρόνια, έτσι πράττουν. Δεν φταίνε αυτοί, αλλά η νοοτροπία που έχει χτιστεί από το παρελθόν. Όταν έχεις μάθει στο χάιδεμα, τόσο πιο δύσκολα αντιδράς όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει το δίκαιο.

 

Η λίστα των αποφάσεων κωμωδία είναι μακρά και αφορά όλες τις ομάδες. Από την μπούκα των οπαδών του Ολυμπιακού και την περίφημη δήλωση του Αργύρη Σαλιαρέλη. Την αλλαγή του νόμου για την μη πτώση της ομάδας του Πειραιά στην υπόθεση Κοσκωτά. Την πολυμετοχικότητα του Παναθηναϊκού επί Καπετάνιου, με Δόξα Δράμας και ΟΦΗ. Το κλειστά φώτα του «Τίγρη» όταν τα πράγματα στράβωναν στους αγώνες. Την εποχή της παντοκρατορίας του Σωκράτη Κόκκαλη στον Ολυμπιακό και τη δική του πολυμετοχικότητα. Την εισβολή των οπαδών του Ολυμπιακό στην Νέα Σμύρνη και τις αντιδράσεις που έφερε τότε η αρχική ποινή για αφαίρεση βαθμών. Τον έλεγχο όλων των ΕΠΟ, των ΚΕΔ και των διαιτητών. Την υπόθεση Εμπέντε με την καρέκλα και τον άνεμο, τα μεσαία δάκτυλα του Νάβας, τη φωτοβολίδα στον Σάχα. Το άρθρο 44 της ΑΕΚ και του Άρη. Την αλλαγή των ΑΦΜ των ομάδων. Τις καταδικαστικές αποφάσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη. Την υπόθεση του Noor1. Τον Ιβάν Σαββίδη και την εισβολή του στον αγωνιστικό χώρο. Είναι αρκετά νομίζω…

 

Πόσα και πόσα δεν έχουν δει και ακούσει σε αυτήν τη χώρα. Όλα πάντως είναι υπέρ των μεγάλων που έχουν τη δύναμη. Που έχουν τον κόσμο και μπορούν να απειλούν τους πολιτικούς, τους βουλευτές, και κόμματα και τις Κυβερνήσεις.

 

Τελικά, ίσως δεν αντέχουμε την αλήθεια. Ή ακόμα καλύτερα, είμαστε 100-0 με την αλήθεια που αφορά τους άλλους αλλά ποτέ με την αλήθεια που έχει σχέση με εμάς τους ίδιους.