Αγωνιά η “κυανόλευκη” κοινωνία: “πού το πάει” ο Τομ;

Συντάκτης: Share:

Ο παρονομαστής, σε κάθε περίπτωση είναι κοινός, παραμένοντας απαρασάλευτα σταθερός. Χωρίς κάποια εντυπωσιακή επανατοποθέτηση των πραγμάτων, γεγονός, το οποίο – με τα υπάρχοντα δεδομένα – θα προκαλέσει συναρπαστική έκπληξη, το διοικητικό καθεστώς του Τομ Παπαδόπουλου δεν έχει μέλλον στα του ποδοσφαιρικού Ηρακλή.

Αντιθέτως, κάθε άλλο παρά έκπληξη θα πρέπει να προκαλέσει στους Ηρακλειδείς το ενδεχόμενο, κάποια στιγμή, με την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου, να ανακοινωθεί από τον ομογενή επιχειρηματία η απόφαση αποχώρησης από την ΠΑΕ.

Το αιτιολογικό μιας τέτοιας απόφασης είναι εξαιρετικά προβλέψιμο: «δεν τηρήθηκαν πολλές υποσχέσεις, που μου δόθηκαν,  αντιμετώπισα ανελέητο πόλεμο από τους πιστωτές, προέκυψαν δεδομένα, τα οποία κανείς δεν μου είχε προαναφέρει» και όλες οι ανάλογου περιεχομένου αιτιάσεις μπορεί να συνθέσουν την επιχειρηματολογία της αποχώρησης για τον μεγαλομέτοχο…

Ωστόσο μέχρι να έλθει εκείνη η ώρα (αν και εφόσον – τελικά – έρθει) έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία το πώς θα φτάσουμε σε αυτήν την εξέλιξη (επαναλαμβάνω, αν και εφόσον φτάσουμε).

Δηλαδή, αν η διοίκηση του Τομ Παπαδόπουλου θα αφήσει την ομάδα – τουλάχιστον – στην κατηγορία, στην οποία την παρέλαβε ή αν – μέσω πράξεων κα παραλείψεών της – θα την οδηγήσει σε ένα καταστροφικό αγωνιστικό πισωγύρισμα στην τρίτη τη τάξει κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Συνεπώς, η «κυανόλευκη» κοινωνία – εκ των πραγμάτων – βρίσκεται σε μία εναγώνια κατάσταση αναμονής, προκειμένου να διαπιστώσει στην πράξη «που το πάει» ο Ελληνοαμερικανός ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, όσον αφορά στο θέμα της διαχείρισης των απειλών από πιστωτές, οι οποίες μπορούν να επιφέρουν ποινή αφαίρεσης βαθμών, με πρώτη και αμεσότερη περίπτωση αυτήν του Λουκίνα.

Να διαπιστωθεί, δηλαδή, πού και πώς μπορεί να καταλήξουν αυτά τα τεραστίας επικινδυνότητας παιχνίδια με τη φωτιά και κατά πόσον η ομάδα θα κληθεί να τα πληρώσει.

Βεβαίως, το ιδεατό (εκεί που οδηγήθηκαν τα πράγματα) θα ήταν να διασφαλιστεί η παραμονή της ομάδας στην κατηγορία και – έστω και ετεροχρονισμένα – ο πρόεδρος να αναλάβει να καλύψει το σύνολο των οφειλών της δικής του χρήσης.

Διότι, πλέον, έπαψε να υφίσταται η ελπίδα για κάτι περισσότερο και μακάρι, επί τούτου, να διαψευστούμε θετικά…