«Έπρεπε να ήσουν στα αποδυτήρια και θα καταλάβαινες…»

Συντάκτης: Δεν υπάρχουν Σχόλια Share:

Πάει κι αυτό. Τελείωσε η χρονιά. Μία πετυχημένη σεζόν, με τον Άρη κόντρα σε όλα και σε όλους να βγαίνει στην Ευρώπη για δεύτερη συνεχόμενη περίοδο και να φτάνει μια ανάσα από τον τελικό του Κυπέλλου.

Πετυχημένη χρονιά γιατί έγιναν πολλά. Προφανώς και ο Άρης είναι πολύ μεγάλος για να χαρακτηρίζει θετικό το γεγονός ότι βγήκε μόνο στην Ευρώπη, αλλά, για σταθείτε, αν τα βάλουμε όλα κάτω θα δείτε κι εσείς, πώς το αυτό που για πολλούς χαρακτηρίστηκε ως μίνιμουμ των στόχων, στην πραγματικότητα ήταν ίσως το ταβάνι για φέτος. Δεν θα σταθώ στον αγωνιστικό σχεδιασμό του καλοκαιριού. Το έχουμε κάνει ξανά, τα έχουμε πει, είναι γνωστά. Πάμε παρακάτω. Η ομάδα έμεινε χωρίς τεχνικό διευθυντή και προπονητή, σε μια περίοδο, όπου δεν μπορούσαν να γίνουν πολλές παρεμβάσεις στο ρόστερ. Ήρθαν νέα πρόσωπα, διαχειρίστηκαν μια κατάσταση και περίμεναν πώς και πώς τον Γενάρη. Τότε ήρθε το πιο δυνατό χτύπημα. Το ban. Θερμή παράκληση, μόλις με το καλό να τελειώσει πρέπει να βγουν οι άνθρωποι της ομάδας και να μιλήσουν…

Ακολούθησε ο κορωνοϊός, η διακοπή, η μείωση του τηλεοπτικού συμβολαίου, η έλλειψη εσόδων από εισιτήρια, τα διαδοχικά χτυπήματα κάτω από τη μέση (και γι’ αυτό πρέπει κάποιος να βγει και να τα πει, η γινόμαστε εμείς οι γραφικοί) για να φτάσουμε στην γκαντεμιά των 30 δευτερολέπτων που στέρησε έναν τελικό και τα πλέι οφ. Η ομάδα, καλώς ή κακώς αποφάσισε να μην «επενδύσει» σε επεκτάσεις συμβολαίων. Και το φινάλε στην Τούμπα…

Οι πεντάρες και οι εξάρες αποδείχθηκε ότι απλά είναι ζαριές στο τάβλι και μόνο. Κανείς Άρης δεν ξεφτιλίστηκε. Αξιοπρεπέστατος κι ας πήγε με 12+1 παίκτες.

Ένα μεγάλο μπράβο σε όσους λειτούργησαν κόντρα στην επαγγελματική λογική κι έμειναν για να παλέψουν, δίχως να γνωρίζουν αν τελικά θα μείνουν. Ρισκάροντας έναν τραυματισμό, χάνοντας πολύτιμες διακοπές. Κι έμειναν όχι για χαβαλέ, αλλά για να δώσουν πράγματα κι αυτό πιστώνεται στον Άγγελο Χαριστέα, τον Μίχαελ Ένινγκ και τους συνεργάτες τους. Που κατάφεραν να εμπνεύσουν, όχι πιτσιρικάδες, αλλά μπαρουτοκαπνισμένους ποδοσφαιριστές, που δεν φοβήθηκαν να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Γιατί ήξεραν ότι αυτό δεν θα συμβεί.

«Έπρεπε να ήσουν στα αποδυτήρια και θα καταλάβαινες ότι χθες δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε ή να ξεφτιλιστούμε», όπως μου είπε κάποιος, δεν έχει σημασία ποιος.

Αυτά τα παιδιά θα τα θυμόμαστε για πάντα, ό,τι κι αν γίνει, όποιο κι αν είναι το μέλλον. Όχι γιατί απλά πέτυχαν κάτι σπουδαίο. Αλλά γιατί έδειξαν σε όλους πως ακόμη και σε τέτοιες εποχές, πώς να το κάνουμε ρε φίλε, μετράει η φανέλα. Να είναι πάντα καλά.

ΥΓ: Για όσους ρωτούν και ανησυχούν, ο Ματέο Γκαρσία δεν θα παίξει ούτε στον ΠΑΟΚ ούτε στην ΑΕΚ.

ΥΓ1: Του Μπρούνο Γκάμα δεν είναι τελειωμένο κι ας υπάρχει μεγάλη οικονομική διαφορά. Μερικές ημέρες διακοπών, κάποιες βουτιές στη θάλασσα, ίσως καθαρίσουν το μυαλό. Σε καμιά βδομάδα θα ξέρουμε.

ΥΓ2: Γνωστή ισπανική ομάδα ενημέρωσε τους ποδοσφαιριστές της πως είτε θα δεχθούν μείωση 50% στα συμβόλαιά τους είτε είναι ελεύθεροι να φύγουν με αποζημίωση. Ας το έχουμε υπόψη…