Δε νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για την ήττα του Άρη στη Λαμία. Πήγαν όλα στραβά από το πρώτο λεπτό, ένα λάθος έφερε το πρώτο γκολ, ήρθε και το δεύτερο με μία εντυπωσιακή ενέργεια και… that’s all.

Προφανώς και είναι ένα πάθημα… οδηγός για τη συνέχεια, μία στραβή που κάποτε θα γινόταν και κοιτάμε μπροστά. Όλοι έκαναν τα λάθη τους, παίκτες και τεχνική ηγεσία, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Όλοι δικαιούνται μια κακή μέρα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει λόγος και, κυρίως, χρόνος να μείνεις παραπάνω απ’ όσο πρέπει.

Άκουσα, διάβασα πολλά από χθες το βράδυ. Από στεναχωρημένους Αρειανούς, από «δεν ασχολούμαι», μέχρι και από Αθηναίους που ψάχνονται από τώρα να φτιάξουν κλίμα, επειδή πλησιάζει ο καιρός να έρθουν στο Χαριλάου για να παίξουν. Η αλήθεια είναι μία: έπρεπε να φτάσουμε αρχές Γενάρη για να χάσει ο Άρης μακριά από τη Θεσσαλονίκη και παράλληλα να μην καταφέρει να πετύχει γκολ σε παιχνίδι του. Αυτό τα λέει όλα. Όπως και οι «πανηγυρικές» αντιδράσεις των αντιπάλων.

Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε κάτι άλλο. Όχι πως δεν το ξέραμε, απλά χθες το βράδυ στη Λαμία επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά. Ή αν προτιμάτε έκλεισε ο φάκελος και σφραγίστηκε με βουλοκέρι. Μπρούνο Γκάμα! Μιλάμε πλέον με κάθε επισημότητα για τον ηγέτη αυτής της ομάδας. Τον έβλεπες και πραγματικά μερικές στιγμές ένιωθες ότι μπορεί να το γυρίσει μόνος του. Σχεδόν ό,τι έκανε επιθετικά ο Άρης βγήκε από τον Πορτογάλο. Προσαρμόστηκε πιο γρήγορα απ’ όλους στις ιδιαίτερες συνθήκες του ματς. Έτρεχε μέσα στη λάσπη και πίστευες ότι ο αγωνιστικός χώρος είναι καθαρός! Έφαγε ξύλο, δεν μάσησε, είχε δοκάρι, αντιλήφθηκε ότι τα σουτ είναι ένας καλός τρόπος για να απειλήσεις σε τέτοιο γήπεδο, άλλα ένα ρημάδι δεν πήγε μέσα.

Μπρούνο Γκάμα. Τέλος! Πόσο σπουδαία κίνηση που τον κράτησες το καλοκαίρι…

Υπομονή. Τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμη…