Η ιδιοκτησιακή «χημεία», που δεν «κούμπωσε» ποτέ στον Ηρακλή

Συντάκτης: Δεν υπάρχουν Σχόλια Share:

Πολλές φορές, εντελώς συνειρμικά, μπορεί κανείς να έχει βρεθεί στη θέση να εκφράζει ένα εύλογο παράπονο, το οποίο μεγεθύνεται μέσα από την αστοχία της πρώτης σεζόν της παρουσίας του Τομ Παπαδόπουλου στα πράγματα του Ηρακλή.

Ένα παράπονο, το οποίο αφορά τη συνεχιζόμενη… ατυχία, που χαρακτηρίζει τον ποδοσφαιρικό Ημίθεο, όσον αφορά στον ιδιοκτησιακό τομέα.

Για αν γίνω αμέσως αντιληπτός, θα δανειστώ τα λόγια ενός φίλου Ηρακλειδέα, μέσα από πρόσφατη συζήτησή μας.

Μου ανέφερε, μελαγχολικά:

«Είναι τραγικό αυτό, που συμβαίνει με τον Ηρακλή. Μιλάμε για ένα από τα κορυφαία brand names στον ελληνικό ποδοσφαιρικό χώρο και διαρκώς μπλέκει σε… αστοχίες, όσον αφορά στον ιδιοκτησιακό τομέα. Ακόμη κι όταν βρέθηκε ένας πραγματικά ισχυρός επιχειρηματικός παράγων να τον αναλάβει, όπως ο Μυτιληναίος, αποδείχθηκε ότι δεν «κούμπωσε» ποτέ στην πραγματικότητα της ομάδας, αλλά και γενικότερα του ποδοσφαίρου, σπατάλησε από την αρχή «τρελά» χρήματα, απογοητεύτηκε και έφυγε για δικούς του λόγους… Οι υπόλοιποι ήταν ή περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων, σε σχέση με το σκάφος, που καλούνταν να κυβερνήσουν, ή καταστροφείς, όπως ο Παπαθανασάκης. Φτάσαμε στην περίπτωση του Τομ, ο οποίος φαίνεται ξεκάθαρα ότι στα πράγματα της ομάδας δεν ήρθε συνδέοντας την οικογενειακή επιχείρησή του με την ΠΑΕ, αλλά ως άτομο, προκειμένου να κάνει μια προσπάθεια, χωρίς να βασίζεται στα κεφάλαια των επιχειρήσεών του στις ΗΠΑ. Και στην πορεία διαπιστώνει ότι οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγαλύτερες, με τις γνωστές συνέπειες και με τον ίδιο να αναζητά λύσεις για να ανταπεξέλθει. Και έρχομαι και ρωτάω: σε εμάς γιατί δεν «κάθισε» ποτέ ένας… «Μονεμβασιώτης» ή – αν θέλεις – ένας αντίστοιχος με τον Τσάπα, για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα; Ειλικρινά δεν μπορώ να εντοπίσω την αιτία και τον λόγο της ιδιαίτερης οπαδικής πίεσης δεν τον αποδέχομαι…», ήταν η περιγραφική αναφορά του «κυανόλευκου» φίλου…

Όντως, ως αιτία αυτής της αδυναμίας του ποδοσφαιρικού Ημίθεου, αναφορικά με το να καταφέρει να καταστεί να θελκτικός για κάθε… «Μονεμβασιώτη» ή… «Τσάπα» (απολύτως παραδειγματικά αναφέρονται τα ονόματα), δηλαδή από επιχειρηματικούς επενδυτές, οι οποίοι δεν είναι μεγιστάνες, αλλά έχουν τη δυνατότητα τακτοποίησης των οικονομικών και προσφέρουν κάποια ασφαλή προοπτική, αναφέρεται το γεγονός ότι «ο Ηρακλής είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μαγαζί»…

«Τέτοιου επιπέδου επενδυτές θα προτιμήσουν ένα «ήσυχο μαγαζί» όπως ο Απόλλων Σμύρνης ή ο Ιωνικός, αν το πάμε μπασκετικά, παρά την πίεση του Ηρακλή…», υποστηρίζουν όσοι τάσσονται υπέρ αυτής της εξήγησης στο φαινόμενο…

Όπως και να έχει, το εύλογο παράπονο του… φίλου παραμένει. Και δεν είναι μόνο δικό του, αλλά όλων των Ηρακλειδέων…