Όταν το 1986 ο Τζίμης Πανούσης τραγουδούσε για σώβρακα και φανέλες δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ότι μερικά χρόνια αργότερα ένας δολοφόνος θα πρόσθετε το όνομα του 19χρονου Άλκη στην μακάβρια λίστα των νεκρών της οπαδικής βίας.

Από τον Νάσο, στον Τόσκο και τώρα στον Άλκη, που για κάποιους είναι μόνο τρία ονόματα. Για όλους εμάς όμως όχι.

Είναι οι δολοφονημένοι, που άφησαν τη ζωή τους για τον πιο χαζό λόγο. Για τα σώβρακα και της φανέλες. Ναι ο θάνατος του Άλκη είναι δολοφονία, αλλά δεν θα πρέπει να τη δούμε ως τέτοια. Είναι μια δολοφονία με οπαδικά κίνητρα, γιατί το άτυχο αυτό παιδί έτυχε να υποστηρίζει μια ομάδα διαφορετική από αυτόν που αποφάσισε να σκοτώσει κάποιον. Αυτό, τίποτα λιγότερα… τίποτα περισσότερο. Τα κίνητρα αυτού του αλήτη πιθανώς – ακόμα και αν συλληφθεί – δεν θα γίνουν ποτέ γνωστά. Όπως άλλωστε συνέβη τόσο στην περίπτωση του Νάσου όσο και στην περίπτωση του Τόσκο. Ο Νάσος το 2017 δολοφονήθηκε όταν κυνηγήθηκε από οπαδούς στο κέντρο της πόλης, ο Τόσκο δύο χρόνια αργότερα αφού πρώτα έπεσε θύμα ξυλοδαρμού στη συνέχεια πέρασε από πάνω του ένα αυτοκίνητο.

Και τώρα ο Άλκης. Τρεις δολοφονίες και αρκετά ακόμα περιστατικά βίας (πιστόλια, ξύλο με στη μέση του δρόμου και διάφορα άλλα) σε μια πόλη που κάθε ημέρα είναι και πιο άρρωστη. Μια πόλη που βουτάει όλο και περισσότερο στον λαϊκισμό και τη βλακεία. Τι κάνουμε όμως για αυτό… Ο καθένας ξεχωριστά και μετά ως ομάδες και σύνολα στην κοινωνία. ΤΙΠΟΤΑ. Εκτρέφουμε τη βλακεία, επιβραβεύουμε τον ανόητο και μερικές φορές δίνουμε άλλοθι σε πράξης ωμής βίας, ακόμα και αν καταδικάζουμε αυτές τις ενέργειες.

Επειδή οπαδός έχω να υπάρξω εδώ και πολλά χρόνια, θα αρκεστώ μόνο στον κλάδο μου και στους συναδέλφους μου . Πόσες φορές έχουμε δει τίτλους για τους μεγάλους λαούς των ομάδων, για τις εντυπωσιακές ατμόσφαιρες των γηπέδων και άλλα παρόμοια γεγονότα. Τίτλοι και κείμενα που ρίχνουν νερό στο μύλο του κάθε βλαμμένου που νομίζει ότι μπορεί να παίξει τον Θεό και να αφαιρέσει ζωές στο όνομα μια ομάδας. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο η κατάσταση μας έχει ξεφύγει από τα χέρια.

Άλλοι για να «αποδείξουν» τον οπαδισμό τους, άλλοι για λίγα views παραπάνω, άλλοι για μια παραπάνω τηλεφωνική γραμμή και άλλοι απλώς για να γίνουν βασιλικότερη του βασιλέως με στόχο στο μέλλον πάρουν 100 ευρώ περισσότερα και πάρουν καμία θέση στις ομάδες, ακροβατούν – με – σε περίεργα μονοπάτια. Μια καθημερινή «βόλτα» σε site για μια εβδομάδα είναι αρκετή για να βγάλεις συμπεράσματα. Σήμερα, λίγες ώρες μόνο το φονικό στη Χαριλάου σε οπαδικό site υπήρχε τίτλος «Η “μια ομάδα” πάτησε την “άλλη”». Λίγες ημέρες νωρίτερα κεντρικό πρόσωπο ήταν ο διαιτητής Τζήλος. Αμέτρητα κείμενα, απίστευτοι τίτλοι με στόχο ένα άρρωστο «εσωτερικό» ακροατήριο. Χαρακτηριστικότεροι όλων οι: «Τζήλο δεν ντρέπεσαι;» και από «Τζήλος, από το άσπρο polo στα πέναλτι». Άμα πάμε ακόμα πιο πίσω θα δούμε και άλλα, από «στημένες» ειδήσεις μέχρι αναρτήσεις σε social media. Ανεξαρτήτως χρώματος και φανέλας. Άλλωστε, η βλακεία δεν έχει χρώματα και είναι ανίκητη.

Προσωπικά, είμαι πάρα πολύ υπερήφανος που δεν έχω γράψει τέτοιο τίτλο και που ντρέπομαι για λογαριασμό αυτών που τους γράφουν. Όσοι από εσάς άλλωστε έχουν παρακολουθήσει τις live εκπομπές που κάνουν οι συνάδελφοι στο facebook θα έχουν δει ότι προσπαθώ να κρατήσω τη συζήτηση στα μηνύματα σε ένα επίπεδο, καμιά φορά και κόντρα στο συμφέρον του site, μπλοκάροντας κόσμο ανά δεκάδες. Ωστόσο, επειδή σε αυτά τα χρόνια θα έχω γράψει και εγώ κείμενα και τίτλος που ενδέχεται να έχουν κάνει έστω και έναν ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ να κάνει το επόμενο βήμα, θέλω να ζητήσω συγγνώμη.

Μια συγγνώμη που σήμερα θα πρέπει να πούμε στον Άλκη. Τόσο γιατί μπορεί να ήμουν εγώ η αφορμή αυτός ο ΑΛΗΤΗΣ να αποφασίσει να το επιτεθεί, όσο και γιατί δεν έκανα τίποτα για να σταματήσω ή καλύτερα να απομονώσω αυτόν και τους ομοίους του.

Συγγνώμη και πάλι, Άλκη!

• Tags: Δολογονία, Δολοφονική ενέργεια