Όταν εκκινείς από λάθος αφετηρία…

Συντάκτης: Δεν υπάρχουν Σχόλια Share:

Όλα, στην περίπτωση του Τομ Παπαδόπουλου, ήταν ένα λάθος εξ αρχής.

Ένα λάθος, που είχε να κάνει με τη δική του λανθασμένη εκτίμηση ότι μπορεί να «χομπίσει» στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπως – πιθανώς – μπορεί να κάνει στο αμερικανικό ή σε κάποιες μικρότερες κατηγορίες του αθλήματος στις ΗΠΑ (δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο).

Έχοντας παραδώσει σκυτάλη ενασχόλησης με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες στα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας του, θεώρησε ότι μπορεί να «τρέξει» τον Ηρακλή, χωρίς να απαιτηθεί το να μεταφέρει σημαντικά κεφάλαια επί μακρόν για αυτόν τον σκοπό.

Θεώρησε, δηλαδή, ότι με ένα αρχικό κεφάλαιο θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα και να συνεχίσει ήρεμα και απρόσκοπτα την ενασχόλησή του, με τη σκληρή πραγματικότητα, όμως, να τον διαψεύδει δραματικά, με τα γνωστά αποτελέσματα, τα οποία τον φέρνουν (πέρα από κάθε αμφισβήτηση) να έχει «χτίσει» ένα σημαντικό χρέος με οφειλές προς κάθε κατεύθυνση, μέσα σε λίγους μήνες παρουσίας στην ομάδα.

Η λάθος, λοιπόν, αφετηρία από την οποία είχε εκκινήσει ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας, εκφράζοντας τη λογική ότι «εγώ δεν ήρθα εδώ για να εντάξω τον Ηρακλή στον Όμιλο των εταιρειών μου, αλλά ήρθα να κάνω αυτό, που αγαπώ, το χόμπι μου…», τα λέει όλα και ευθύνεται για όλα.

Και αυτή η λάθος αφετηρία είναι που τον οδήγησε σε αυτήν τη σαββατιάτικη… «παράκρουση», με τις αλλεπάλληλες γραπτές τοποθετήσεις, οι οποίες παρέπεμπαν σε μια παιδιάστικη κατάσταση, θυμίζοντας τους πιτσιρικάδες, οι οποίοι θέλουν πάντοτε να έχουν τον τελευταίο λόγο σε μία διαφωνία…

Πραγματικά, άνθρωποι του «κυανόλευκου» περιβάλλοντος, οι οποίοι κρατούσαν μέχρι τώρα αποστάσεις από εκείνους, που λειτουργούσαν αφοριστικά έναντι του Τομ Παπαδόπουλου, συνταράχτηκαν με όλο αυτό το σκηνικό, το οποίο χαρακτήρισαν – επιεικώς – ως «απελπιστικό»…

Η λάθος αφετηρία, λοιπόν. Όταν αδυνατείς να εκτιμήσεις εκ των προτέρων της σοβαρότητα μιας κατάστασης, την οποία καλείσαι να διαχειριστείς και όταν αδυνατείς να τη συλλάβεις κι όταν ακόμη αυτή σου έχει δείξει πεντακάθαρα το αδυσώπητο πρόσωπό της, καταντάς «αθεράπευτος χομπίστας».

Και, ουσιαστικά, «παίζεις, εν ου παικτοίς», που έλεγαν και οι Αρχαίοι μας, αναφερόμενοι σε καταστάσεις οι οποίες δεν σηκώνουν παιχνίδια…