Γίνεται μεγάλη συζήτηση για το εάν ταιριάζει στο έμψυχο δυναμικό του ΠΑΟΚ το 4-4-2, ακούγονται πολλές απόψεις, αλλά ο Αμπέλ Φερέιρα είναι αυτός που ζει την ομάδα καθημερινά στις προπονήσεις και παίρνει τις αποφάσεις.

Είναι γεγονός πάντως πως εάν εξαιρέσει κανείς τα ματς με τον Άγιαξ ο Δικέφαλος του Βορρά εφανίστηκε πολύ προβλέψιμος στα υπόλοιπα παιχνίδια.

Η εικόνα πρέπει να αλλάξει με την επανέναρξη του πρωταθλήματος, είτε με το ένα σύστημα, είτε με το άλλο. Ο Φερέιρα πρέπει να σκεφτεί και να βρει λύσεις, γιατί, το σύστημα προφανώς και δεν αποτελεί φετίχ….

Όλοι προσπαθούν να βρουν τους δύο φορ

Ο 40χρονος Πορτογάλος κόουτς θεωρεί ότι έχει δύο εξαιρετικούς επιθετικούς (Τσούμπα Άκπομ και Κάρολ Σφιντέρσκι) και θέλει να τους αξιοποιήσει. Αυτό είναι μία πραγματικότητα. Το ερώτημα, όμως, είναι εάν διαθέτει στην παρούσα φάση και στους αντίστοιχους μέσους για την επίτευξη του στόχου του.

Πάμε να αναλύσουμε την κατάσταση. Η λογική του 4-4-2 λέει ότι παίζοντας με δύο φορ υπάρχει ισαριθμία, αφού βρίσκουν απέναντί τους συνήθως δύο στόπερ. Θεωρητικά η ομάδα που παίζει μ’ αυτό τον σχηματισμό, έχει επιθετικό πλεονέκτημα και για να το εκμεταλλευτεί προσπαθεί να μεταφέρει την μπάλα στους δύο σέντερ φορ με κάθε τρόπο, ακόμα και εκβιαστικά μερικές φορές, με αποτέλεσμα την ανορθόδοξη ανάπτυξη και τις πολλές σέντρες που βλέπαμε από τον ΠΑΟΚ στον αγώνα με τον Πανιώνιο. Έψαχναν όλοι να βρουν τον Άκπομ και στον Σφιντέρσκι, αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο κιαι υποβαθμίζοντας κάθε άλλη μορφή ανάπτυξη.

Επίσης, το 4-4-2 απαιτεί και τα κατάλληλα χαφ, που έχουν σοβαρό ρόλο υποστήριξης, με αρμοδιότητα όταν η μπάλα μεταφέρεται στην επίθεση να ανεβαίνουν ψηλά, όπως και η αμυντική γραμμή, για να μένουν κοντά οι γραμμές. Χρειάζεται το συγκεκριμένο σύστημα δύο “πολυεργαλεία” αμυντικά χαφ.

Επιπροσθέτως, η τετράδα του κέντρου πρέπει να λειτουργεί εξαιρετικά. Οι ακραίοι Δημήτρης Λημνιός και Λέο Ζαμπά είναι παίκτες γραμμής, για το 4-3-3. Δεν μπορούν να συγκλίνουν στον άξονα, κάτι απαραίτητο στο 4-4-2, που απαιτεί πλάγιους χαφ με ρόλο εσωτερικών μέσων, οι οποίοι οφείλουν να μπαίνουν προς τα μέσα για να δίνουν ασίστ στους επιθετικούς και να βρίσκονται κοντά στα αμυντικά χαφ, κλείνοντας τους χώρους, όταν χάνεται η μπάλα.

Ο Μπίσεσβαρ έχει τα στοιχεία του εσωτερικού μέσου, αλλά δεν έχει τα τρεξίματα και τις επιστροφές για να καλύψει επαρκώς την θέση, όπως και ο Πέλκας. Υπενθυμίζουμε ότι χρησιμοποιήθηκαν και οι δύο ως εξτρέμ στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τον Πανιώνιο.

Αδικείται ο Εσίτι, εκτός θέσης ο Πέλκας

Συνεχίζοντας την αναφορά στα αμυντικά χαφ, που απαιτεί το 4-4-2, γιατί κάνουν όλη την δουλειά, πρέπει να πούμε ότι ο Άντερσον Εσίτι είναι καθαρό “εξάρι”, ένας κλασικός κόφτης. Το 4-4-2 μάλλον τον αδικεί και πιθανότατα θα είναι πολύ καλύτερος, κρίνοντας από τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά, εάν αγωνισθεί σε άλλο σχηματισμό, π.χ. στο 4-2-3-1, ως “εξάρι” “κλειδωμένο” μπροστά απο τα στόπερ με δύο “οχτάρια” μπροστά του, όπως για παράδειγμα τον Ομάρ Ελ Καντουρί και τον Δημήτρη Πέλκα.

Επίσης, ο Ελ Καντουρί, ολοφάνερα δεν είναι αμυντικό χαφ, είναι “οχτάρι” ή “δεκάρι”. Αγωνιζόμενος στο 4-4-2, στον άξονα, μόνο μαζί με τον Εσίσι, κινδυνεύει να γίνει ακόμα πιο ευπαθείς στους τραυματισμούς, γιατί δεν είναι συνηθισμένος να καλύπτει τα χιλιόμετρα, που επιβάλλει η θέση του στο 4-4-2.

Στην περίπτωση του Δημήτρη Πέλκα η τοποθέτησή του ως δεύτερου επιθετικού αποδεικνύεται καταστροφική για τον ίδιο, αλλά και για την ομάδα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν λειτουργεί ούτε ως φορ, ούτε ως “δεκάρι”, είναι “χαμένος” σε έναν άγνωστο γι’ αυτόν ρόλο. Ο Πέλκας είναι “οχτάρι’ και “10άρι”, διαθέτει ταχύτητα και μετωπική διείσδυση, δεν μπορεί να παίξει με πλάτη, όπως απαιτεί ο ρόλος που επωμίζεται από τον Φερέιρα.

Καθίσταται σαφές πως αυτή την στιγμή στο έμψυχο δυναμικό τα υφιστάμενα χαφ δεν επαρκούν για το 4-4-2. Πιθανότατα η επάνοδο του Σοζέ Μαουρίσιο που είναι εξαιρετικά ισορροπημένος ανασταλτικά και δημιουργικά και του ποιοτικού Πόντους Βέρνμπλουμ ίσως δώσει λύσεις και βελτιώσει γρήγορα την προσαρμογή της ομάδας στον νέο σχηματισμό.

Όπως και να έχει η ομάδα στους πρώτες αγώνες με την αλλαγή συστήματος, έχασε το συνδυαστικό ποδόσφαιρο και την μεταφορά της μπάλας συστηματικά στην επίθεση. Το 4-4-2 είναι ένα επιθετικό, αλλά πολύ δύσκολο σύστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι το παίζουν λίγες ομάδες υψηλού επιπέδου στην Ευρώπη, όπως η Αθλέτικο Μαδρίτης, αλλά εκεί ο Ντιέγκο Σιμεόνε έχει τον Κόκε που “καταπίνει” χιλιόμετρα στο κέντρο.

Πηγή: Live Sport

• Tags: 4-4-2, Σχηματισμός ΠΑΟΚ