Ο Άρης ήταν ο μεγάλος θριαμβευτής στο ντέρμπι της Τούμπας, δίνοντας συνέχεια και ολοκληρώνοντας μία περίφημη εβδομάδα.
Με ισοπαλία-θρίλερ με την ΑΕΚ στο «Κλεάνθης Βικελίδης» σε ματς που έπαιξε με πολλές αλλαγές, με την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και με τη νίκη επί του ΠΑΟΚ, μέσα στο «σπίτι» του, σχεδόν… σβηστά. Η απόλυτη δικαίωση ενός πλάνου, μιας συγκεκριμένης διαχείρισης του υλικού και φυσικά η μετουσίωση όλων αυτών μέσα στο γήπεδο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις τα φώτα πέφτουν στους ποδοσφαιριστές. Στον Μορόν για παράδειγμα χθες, που χρειάστηκε μόνο μία επαφή για να «ματώσει» το δίχτυ. Στον Φετφατζίδη και στον Σαβέριο στο ματς με την ΑΕΚ. Στον ακούραστο Νταρίντα, στους απροσπέλαστους Μπράμπετς και Φαμπιάνο. Στον «υδραυλικό» Μάνου Γαρθία. Για να αποδοθεί δικαιοσύνη όμως πολλά περισσότερα credits θα πρέπει να δοθούν και στον άνθρωπο που βρίσκεται στην άκρη του πάγκου, τον Άκη Μάντζιο. Σε αυτόν που επί της ουσίας ζει το όνειρο κάθε προπονητή. Να είναι υπεύθυνος μιας μεγάλης ομάδας και να κρίνεται-θεωρείται, εκ των αποτελεσμάτων πετυχημένος.
Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη θητεία του στον Άρη, είναι πως τότε είχε μια στρωμένη ομάδα για να διαχειριστεί. Τώρα έπρεπε να την στρώσει ο ίδιος, δίχως να έχει τη δυνατότητα προσθηκών. Ένα εντελώς νέο σύνολο, που έψαχνε ταυτότητα και φιλοσοφία, να γίνει ομάδα, λόγω των σαρωτικών αλλαγών και να ανταποκριθεί στις κακοτοπιές των πολλών τραυματισμών.
Κι απ’ ότι φαίνεται, όχι απλά τα κατάφερε, αλλά τείνει να το κάνει σε σχεδόν απόλυτο βαθμό. Αυτό που έγινε την Κυριακή στην Τούμπα και την προηγούμενη εβδομάδα με την ΑΕΚ ήταν ίσως τα πλέον χαρακτηριστικά αυτών που έχουν γίνει. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι κι όταν λέμε το κλασικό ποδοσφαιρικό κλισέ στις περιγραφές η «ομάδα του Μάντζιου», να το εννοούμε…
- Tags: blog, ΑΡΗΣ, Γιάννης Παντελίδης, Μάντζιος