Ο Άρης τα προηγούμενα χρόνια είχε καλύτερες ομάδες. Σύνολα πιο δεμένα, ίσως και λίγο πιο μπαρουτοκαπνισμένα. Έφθασε να τερματίσει δεύτερος σε κανονική διάρκεια πρωταθλήματος και δυο φορές να βγει να τρίτος στο φινάλε. Να βγει σερί φορές στην Ευρώπη και να επανακαθιερωθεί στις κορυφαίες ομάδες της Ελλάδας. Όχι ότι δεν ήταν πάντα, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, πέρασε πολύ, υπερβολικά, δύσκολες στιγμές πριν από κάποια χρόνια.
Ξεκινώντας η φετινή σεζόν το πράγμα έδειχνε να στραβώνει από νωρίς. Οι σαρωτικές αλλαγές στο ρόστερ, σε συνδυασμό με την παρουσία ενός άπειρου προπονητή, έφεραν το πράγμα σε μία περίεργη κατάσταση. Η αλλαγή τεχνικού, δίχως διάθεση μηδενισμού του Τόλη Τερζή και της προσφοράς του ή προσπάθειας αγιογραφίας του Άκη Μάντζιου, ήταν ένα από τα κομβικά σημεία της σεζόν.
Μία ομάδα απόλυτα ξεγραμμένη για την επίτευξη στόχων, για την οποία εχθροί και φίλοι μιλούσαν ακόμη και για Playouts, άρχισε να γίνεται ομάδα. Σταδιακά απέκτησε αγωνιστική ταυτότητα και συγκεκριμένη φιλοσοφία. Το πράγμα άρχισε να στρώνει μέχρι που έγινε η κλήρωση στο Κύπελλο και το μπαλάκι έδειξε ΑΕΚ. Εκεί ήταν που ξανά εχθροί και φίλοι άρχισαν να ετοιμάζουν το έδαφος για να μπει η… ταφόπλακα.
Να μην το κουράσω άλλο, το τι έγινε το είδαμε όλοι χθες το βράδυ. Αν και, κακά τα ψέματα, από το βράδυ του αποκλεισμού τη ΑΕΚ στο «Κλεάνθης Βικελίδης» άρχισε να φαίνεται πολύ καθαρά στον ορίζοντα η μεγάλη πρόκληση. Αυτό που περίμεναν όλοι στον Άρη 14 χρόνια. Η παρουσία ξανά σε έναν τελικό.
Θα πρέπει να είμαστε δίκαιοι και οφείλουμε να καταθέσουμε όσα γνωρίζουμε με την καθημερινή ενασχόλησή μας με το αντικείμενο. Το πίστευαν όλοι. Ένιωθαν ότι είναι η ευκαιρία τους ακόμη κι όταν βρέθηκε στο δρόμο τους η ΑΕΚ. Την ώρα που όλοι τους είχαν ξεγραμμένους, εκείνοι οι τύποι στα αποδυτήρια με τα κοντά παντελονάκια, με επικεφαλής τον Μάντζιο, δεν το έβγαλαν καθόλου από το μυαλό τους. Ταυτόχρονα με τις «σοβαρές» ενέσεις ενίσχυσης που έγιναν από τον Θόδωρο Καρυπίδη τον Ιανουάριο, το «γλυκό» έδεσε. Και ήταν (είναι) εστιατορικό.
Αντιληφθείτε λοιπόν πόσο δικαιολογημένο ήταν το ξέσπασμα όλων στο τέλος του αγώνα, που μπορεί να μην πήγε όπως ενδεχομένως να περίμεναν. Με πολύ άγχος. Το έβλεπες από την ώρα που έφθανες στο γήπεδο. Άλλωστε το παρελθόν του Άρη στο θεσμό έχει διδάξει ότι μπορείς να τα περιμένεις όλα. Έχουν γίνει πολλά, θυμηθείτε.
Και ο κόσμος. Τι να πει κανείς για τον κόσμο. Πόσα πικρά ποτήρια, αλλά ήταν, είναι και θα είναι εκεί. Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς και να μεταφέρεις με λέξεις κάποιες εικόνες. Συναίσθημα, αγάπη, χαρά και προσμονή.
Να ξέρετε ότι το μεγάλο συν αυτής της ομάδας είναι τα αποδυτήρια. Καλοί χαρακτήρες και παιδιά (γιατί ναι παιδιά είναι) που νιώθουν. Οι περισσότεροι είναι καινούργιοι και μπορεί να μην ήξεραν, αλλά τώρα ξέρουν. Ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος. Ο τίτλος έπειτα από 54 χρόνια χρειάζεται ένα ακόμη ματς. Η ουσία όμως είναι ότι αυτό το σύνολο, αυτό το προπονητικό τιμ, αυτή τη διοίκηση, που όλοι τους θεωρούσαν τελειωμένους, ξεγραμμένους ή ό,τι άλλο θέλετε, είναι εδώ.
Το αν θα καταφέρει ο Άρης να πάρει τον τίτλο είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. Θα το δούμε. Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε το βάρος που κουβαλάει ο σύλλογος από τα προηγούμενα χρόνια να ελαφρύνει. Να μην υπάρχει όταν θα μπουν στο γήπεδο για να παίξουν με τον Παναθηναϊκό. Αλήθεια όμως, έπειτα από όλα όσα έχουν γίνει φέτος μέχρις στιγμής, δεν τους έχετε εμπιστοσύνη;
Και κάτι τελευταίο. Πολλά εύσημα στον Άκη Μάντζιο. Το πόση προσπάθεια έγινε, αφήστε να το γνωρίζουμε…
- Tags: blog, ΑΡΗΣ, Γιάννης Παντελίδης